Hayat

İçimin paramparça olduğunu hissediyorum. Sanki bir cammış da kırık parçaları her geçen saniye biraz daha acıtıyor canımı. Bunu hissetmek süslü kelimelerle anlatamayacak kadar zor; yaşayıp da anla diyemeyeceğim kadar kötü. Sadece sorgulatıyor. Neden? Nasıl? Rüya mı? Rüya olmalı. Ya gerçekse? Bakılırsa gerçek. Yaşamak istemediğim bir gerçek. İşte hayatın ta kendisi. Başkaları yaşadığında küçük bir duraksama kimileri için o bile anlamsız. Ama sen de yaşayınca bir şişe kapağı bile milyonlarca anlam kazanıyor, bir yandan dünya anlamını kaybederken. Önceden mezarlık yanından geçerken isimlerini okuyup kafamı çevirirdim. Şimdi bir yığın toprak parçası ne çok acı biriktirmiştir ne çok gözyaşıyla sulanmıştır diye düşündürüyor. Ve ne de yalnız görünüyorlar baktığın pencereden. Yapayalnız. Ama orda onlarca,yüzlerce insan var. Nasıl bu kadar yalnız görünebilir? Onlar ordayken beraber selam verdiğin insanlar çıkıyor sonra karşına. Gittiğin yollar aynı, oturduğun sandalye bile aynı. Hadi çık gel d...

26 Ağustos 2020, 1.33 Karşımda duvar, derin bir sessizlik eşliğinde sohbet ediyoruz.O kadar koyu ki dakikalar geçiyor;hayatta tam o an birçok şey olup bitiyor ama biz fark etmiyoruz. Özel bir bağ kurmuşuz anın büyüsüne kapılıyoruz. Sonra puf!Küçük bir irkilme, napıyorum ben duygusu. Napıyorum ben? Naptım? Napacağım? Bilmiyorum. Her şey o kadar çok bilmiyorumla dolu ki..Tek bildiğim şey içten içe kırılıyorum. Bunu fark ettiğimde daha çok acıtıyor bu his içimi. Her defasında daha büyük bir oyuk açılıyor. Ne kadar büyüyebilir bilmiyorum. Görmek ister miyim hiç sanmıyorum. 32 gün önce hayatın ne olduğunu öğrendim ben. Dile kolay. 32 gün..768 saat..Detaya indikçe büyüyor o da birçok şey gibi. Öğrendiklerimi sizinle de paylaşacağım. Sevgiyle kalın. Bu yalnızca geri dönüş sinyalidir. Geceye; Hemsaye~Bi' kaç fotoğrafın hikayesi ve sabah rüzgarı