Hayat

9 Temmuz 2020 Eski hayatımın son günü, yeni başlangıçları yaparken eski beni getirecek olan günün gecesi.. Uzun zaman oldu çırpındığım denizde nefes almaya çalışırken.. Her gün biraz daha dibe battım. Çıkmak isterken sanki biri ayaklarıma yük bağlamışta gidemezsin diye bağırıp duruyordu o sonsuz hayatı temsil eden yerde. Bazen o kadar benden uzaklaştım ki batmak istedim. Hissizleştim.. Hayır hayır hissizlik değildi bu. Çok şey hissetmekti. O kadar çok ki ne olduğunu anlamama engel oluyordu. Ne oldu bana? Nasıl yabancılaştım kendime? Neden sadece duvarlarla bakışmaya başladım? Aklımla kalbim nasıl bu denli zıt düştü birbirine? İnsanlar içinde yalnızlığa o kadar alışmaya başlamıştım ki eski beni taşıyan palyaço maskesini çıkardı;aynanın karşısına geçte kendine gel der gibi. Eski ve yeni ben o kadar kızgındı ki birbirlerine çatışıp dururlarken kendimi bulmamı sağladılar. Her şeyi kendiyle çözmeye çalışan ben, kimseye kendini açıp dertleriyle boğmayan ben yıllardır yakınında olan birine...

Kangren olmuş bir parmakla yaşamaya çalışmak ne kadar mantıklı olur?Sana acı veren şeyleri kesip atmayı öğrenmelisin artık. Eğer izin verirsen, geçmişteki hüzünlü anlar bir ilmik gibi dolanır boynuna. İlmiyi çıkaracak olan da sensin, öldürmesine izin verecek olan da. Gelecek umut,mutluluk doluyken ölümüne seyirci kalma artık. Son zamanlarda bir kuş gibi hissediyorum kendimi. Yere çakılmak üzereyim ve sadece izliyorum. Ne kanat çırpmak istiyorum ne de çakılmak. Ama, aması işte...Konu kendi olunca Pollyannacılık oynayamıyor pek insan. Bazen bardağın boş tarafı daha çok göze batıyor. Bilhassa insanlar içindeki yalnızlığını fark edince. Sarılmak istiyorsun sardığın gibi, tek kelime etmeden anlaşılmak, sana iyi gelinmesini istiyorsun. Ama sonra fark ediyorsun ki seni sen iyileştirebilirsin. Ne mutlu ki bunu kavrayıp olduğun yerde fark edilmek için çırpınıp durmuyorsun. İnsanlara yaslanırsan düştüğünde tek başına kalkamayacağını da bunun sonunun gelmeyeceğini de biliyorsun çünkü. Sakın yan...